 Dla każdego lęk jest naturalnym stanem emocjonalnym, który ostrzega przed potencjalnym niebezpieczeństwem i mobilizuje do poradzenia sobie z daną sytuacją. Dlatego, gdy ktoś - na przykład widzi agresywnego psa, zwykle odczuwa lęk i przechodzi na drugą stronę ulicy, przez co unika jego potencjalnego ataku. Zwykle, jeśli uczeń obawia się sprawdzianu, to poprzedniego dnia poświęca więcej czasu na powtórzenie materiału i dzięki temu dostaje dobrą ocenę. Jednak taki lęk pełni funkcję adaptacyjną – pomaga korzystnie rozwiązać napotykane problemy. Poniżej znajdziesz krótki poradnik, dotyczący zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży. Przeczytaj go koniecznie!Zaburzenia lękowe u dzieci i młodzieży Zacznijmy od tego, że jeżeli lęk u Twojego dziecka: jest nasilony nieproporcjonalnie do okoliczności (na przykład paraliżujący lęk podczas recytowania wiersza na forum klasy), jest wywoływany neutralnymi, nie stwarzającymi niebezpieczeństwa bodźcami (na przykład jazdą pociągiem, widokiem ćmy, wchodzeniem do budynku szkoły) lub trwa nieproporcjonalnie długo w stosunku do wywołującego go bodźca (na przykład po ominięciu agresywnego psa dziecko nie uspokaja się, ale odczuwa lęk nadal przez cały dzień) to powinieneś zwrócić na niego uwagę. Ponadto, jeśli lęk zaburza codzienne funkcjonowanie dziecka (na przykład dziecko boi się pójść samo do toalety, boi się wsiadać do autobusu, tramwaju) i towarzyszą mu nasilone objawy somatyczne (przyspieszone bicie serca, pocenie się, drżenie, przyspieszony oddech, uczucie duszności, zawroty głowy) to jest lękiem dezadaptacyjnym, czyli utrudniającym radzenie sobie z codziennością. Zdecydowanie mówimy wtedy o zaburzeniach lękowych. Jakie postacie zaburzeń lękowych spotyka się u dzieci i młodzieży? Musisz wiedzieć, że zaburzenia lękowe mogą dotykać nawet do 20% dzieci i nastolatków. Już w okresie dzieciństwa i dojrzewania występują następujące postacie zaburzeń lękowych: lęk separacyjny, który jest prawidłowym zjawiskiem u dzieci do trzeciego roku życia, a potem stopniowo zanika do piątego roku życia. Oczywiście lęk separacyjny rozumiany jako zaburzenie występuje u 3–5% dzieci i nastolatków, częstość występowania maleje wraz z wiekiem i częściej cierpią na niego dziewczęta. Na przykład - kiedy dziecko odczuwa nadmierny lęk, gdy spodziewa się rozłąki z opiekunem (najczęściej matką), w trakcie okresu rozłąki lub nawet, gdy tylko sobie taką rozłąkę wyobraża. Poza tym na próby separacji (na przykład wyjście matki do pracy lub jej wyjazd w delegację, gdy dziecko ma wyjść z domu i pójść do szkoły) reaguje oporem, płaczem, czasem zgłasza dolegliwości somatyczne (ból zęba, bóle brzucha), „dzięki” którym ostatecznie nie dochodzi do rozłąki. |
października 24
